Sent: Monday, November 26, 2007 12:24 PM
Subject: Open brief aan de heer Dijsselbloem
Geachte meneer Dijsselbloem,
In de Volkskrant van 24 november jl. las ik, dat het kunstwerk van de Dienst, van Martijn Engelbregt, dat in de enquêtezaal van het Logement hangt, door u is afgedekt met zeil. Het is een feit dat u lid bent van het comité van aanbeveling van de stichting ‘Weet wat je ziet’. Maar bent u in dit geval niet wat te bevoogdend te werk gegaan?
Het zou te veel afleiden!!!!!!.
Het kenmerk van een kunstuiting is juist, dat het aandacht trekt, daar is het voor bedoeld.
In de loop der eeuwen zijn veel kunstwerken mikpunt geworden van kritiek. Dat waren niet de slechtste kunstwerken.
Bovendien heeft Nederland de onaangename traditie, prachtige wandschilderingen in af te breken gebouwen gewoon te slopen. U zet deze slechte traditie prematuur voort.
Wij mogen het kunstwerk “Zo veel mensen, zoveel zinnen” van Jan Juffermans, dat op democratische wijze door het Nederlandse volk is gekozen tot nummer 1, dus van u niet zien, zo simpel is het. Wat is de ware reden? Is het toevallig niet zo, dat u liever geen uitspraken ziet verbeeld, zoals “Gentechvrije Zone”, “Jullie zijn hier voor ons” of “Het is niet zo”? Of mogen de Nederlanders geen kennis nemen van het feit dat er een kind op een gewolmaniseerd speeltoestel speelt, terwijl het giftige, kankerverwekkende wolmanzouten bevat?
Waarom is het dan achter de commissietafel opgehangen?
Wanneer kun je het wel zien?
Als er niemand aanwezig is?
Een zeer vreemde gang van zaken en ik moet hier helaas constateren, dat de vrije meningsuiting, die inherent is aan de democratie, hier door een zeildoek wordt gesmoord. En dát voor een ruimte, die behoort bij de Tweede Kamer, waar enquêtes worden gehouden met het doel de waarheid boven water te krijgen. Ik kan tenslotte alleen maar concluderen, dat het dan blijkbaar bedoeld is als metafoor voor de enquêtes zelf, men hoort de waarheid aan, om die vervolgens zorgvuldig weer te bedekken. Als dàt het geval is, heb ik er vrede mee.
Vriendelijke groeten,
Miep Bos
Lelystad