Racen om in te kunnen spreken.
Door Miep Bos
Woensdag 12 december 2007; half 8 weg naar de inspreeksessie van provincie Gelderland. Wat je allemaal niet doet om 5 minuten je zorgen te kunnen uitspreken betreffende een gentech aardappelproef van Wageningen Universiteit (WUR), waarbij men antibioticumresistentiegenen wil gaan gebruiken. Eén van die antibiotica is amykacine, het laatste redmiddel bij TBC.
De EFSA, de Europese Voedselveiligheidsautoriteit waarschuwt, deze genen niet te gebruiken, maar de COGEM, die over gentechproeven in Nederland adviseert, heeft het groene licht gegeven. Een ernstige miskleun naar onze mening. Daar deze proeven ook in Gelderland gehouden worden, besloot ik nu maar eens die provincie op de hoogte te brengen van één en ander.
Maar voor we er waren! Eén verkeerde afslag zorgde voor een race tegen de klok, als je me had kunnen zien lopen met een groot schilderij in mijn handen, intussen zoekend naar het juiste adres op de Grote Markt in Arnhem. Wonder boven wonder kwamen we net op tijd binnen, en kon ik vrijwel onmiddellijk van wal steken. Maar mijn schilderij bleef in een hoekje staan, geen tijd om uit te leggen, de vergadering was zo propvol onderwerpen dat een straf tempo ingezet werd.
Bijna buiten adem las ik mijn stukje (PDF) voor en met één oor hoorde ik dat rechts van mij, zachtjes gepraat werd. Daar luisterden ze dus niet! Ze moesten eens weten hoeveel van mijn kostbare vrije tijd en hoeveel moeite de tekst me had gekost! Gelukkig struikelde ik niet over alle antibioticanamen, die ik in de loop van de tijd al vaak onder ogen heb gehad. De voorzitter had gezegd dat zij al op de hoogte waren vanwege mijn bezwaarschrift, dat ik aan de griffie had gestuurd.
De griffier gebaarde me, dat de sessie ten einde was, maar had beloofd dat ik ook nog wat van Jaap Bakker (expert op bodem en humus gebied) mocht voorlezen. Dat liet ik me niet afnemen, en ik begon dan ook met; “Dit duurt maar 1 minuut”. Waarna ik alle problemen met de bodem die voorkomen bij gebruik van gentech de revue liet passeren.
Na afloop waren er twee vragen, maar gelukkig niet aan mij, vragen à la minuut beantwoorden is altijd lastig. Wel merkte ik vanwege de vragen die gesteld werden, dat de Partij voor de Dieren en de SP zeer kritisch tegenover gentech staan.
Voor de voorzitter een volgend agendapunt aansneed, kon ik nog mijn boekje geven, dat bestemd was voor mevrouw van der Kolk,(CU) gedeputeerde van Milieu, die niet aanwezig was.
Het zat er op, ik deed mijn jas aan, pakte mijn schilderij op en botste in de gang zowat tegen Alexander de Roo op, vroeger Eurocommissaris voor Groen Links, die ik al eens eerder had ontmoet.
Beneden in de hal deelde een jarige gebak rond aan ander personeel uit een doos van een warme bakker, ik belde ik mijn man, we konden weer naar huis. Zonder één kopje koffie of thee én zonder gebak!
(Gepubliceerd in de Gentechvrije Boodschap 2007 nr 2)