Een steeds groter wordend probleem vormt de toenemende resistentie van bacteriën tegen allerlei antibiotica. Het treedt met name op in ziekenhuizen en verpleeghuizen, waar mensen met een verlaagde weerstand  zich bij elkaar bevinden.  Voorbeelden van dit soort resistente bacteriën zijn
– de MRSA-bacterie, (Multi-Resistant Staphilococcus Aureus),
– de ESBL (Extended Spectrum Bèta-Lactamase) en
– de EHEC (enterohemorragische E. coli).
De EHEC is een variant van de E. coli-bacterie die wij allemaal bij ons dragen, maar het verschil met de gangbare E. coli is dat de EHEC darmbloedingen veroorzaakt . De EHEC brak uit in 2011, bleek resistent te zijn tegen 8 verschillende antibiotica en wordt net als ESBL ook gesignaleerd op voedingsgewassen.
ESBL is een verzamelnaam voor een groep enzymen die door de ESBL-vormende bacteriën gemaakt wordt. De Consumentenbond trof ESBL-bacteriën aan in 99 % van het kippenvlees uit intensieve veehouderij, zo meldden verschillende media nog op 29 mei 2012.
Een studie in het ACS journaal Environmental Science and Technology heeft nu aangetoond dat het DNA van antibioticaresistente bacteriën zelfs in leven kan blijven in waterzuiveringsinstallaties die gebruik maken van de meest moderne technieken.

Het rioolwater dat bij waterzuiveringsinstallaties arriveert, bevat tegenwoordig steeds meer antibioticaresistente bacterie-stammen. Timothy M. LaPara en zijn collega’s hebben nu in een onderzoek aan de Duluth waterzuiveringsinstallatie in Minnesota vastgesteld dat het gezuiverde afvalwater nog steeds significante hoeveelheden van het resistente DNA bevatte op het moment dat het water weer werd geloosd op het oppervlaktewater. Het water werd op 13 locaties bemonsterd en geanalyseerd met behulp van qPCR (quantitative Polymerase Chain Reaction).  Bij deze methode onderzoekt men de watermonsters direct op de aanwezigheid van resistente genen. Er werden bijvoorbeeld 3 gen-sequenties aangetroffen die bacteriële resistentie tegen tetracyclines veroorzaken, een groep van antibiotica die wordt ingezet tegen aandoeningen zoals acne, SOA’s, anthrax en builenpest.

Bron: http://www.terradaily.com

Rioolwaterzuivering is dus geen eindpunt voor  resistent DNA, maar het zoveelste tussenstation in de verdere verspreiding van antibiotica-resistentie via sloten en plassen. Het water daaruit wordt zo nu en dan weer voor besproeiing gebruikt en besmet op die manier allerlei landbouwgewassen. Op het moment dat die gewassen worden gegeten door mensen die vervolgens een toilet bezoeken is de cirkel weer rond, met als “toegevoegde waarde” dat het resistente DNA weer aan nieuwe ontvangers is doorgegeven, die op hun beurt weer zorg dragen voor verdere verspreiding. Zie ook het artikel over de toename van antibioticaresistente bacteriën in grote Chinese rivieren.

Ook het genetisch gemodificeerd DNA van gg-gewassen (waar in veel gevallen ook antibioticaresistente genen in zitten) is een vorm van DNA die niet volledig wordt afgebroken. Naarmate de bodem meer last heeft van de overmaat aan bestrijdingsmiddelen die samengaat met de teelt van ggg’s, kan antibioticaresistent DNA makkelijker overspringen op bodembacteriën. Dat heeft te maken met de eliminatie van bodemorganismen die normaal voor vertering van plantenresten zorg zouden moeten dragen,  maar door de aanwezige bestrijdingsmiddelen een kopje kleiner zijn gemaakt. Op die manier wordt de plaats van essentiële bodemorganismen ingenomen door schadelijke ziekteverwekkers die drager van het antibioticaresistente DNA zijn geworden

Een derde kanaal waarlangs antibioticaresistent DNA op bodembacteriën kan overspringen, is via de mest van vee dat preventief wordt behandeld met antibiotica en op die wijze fungeert als fabriek waar -volkomen onnodig- antibiotica-resistente bacteriën worden geproduceerd.

Er zijn dus meerdere wegen die naar een antibiotica-resistent Rome leiden!